روز گذشته با یکی از دوستان صحبت می کردم.
بحث از مدیوم(انصافا ما بازاء پیدا کردن سخته براش) وبلاگ یا توان رسانه ای که برای وبلاگ متصور هست، مطرح شد.
این عزیز می گفت که وبلاگ برای مقالات علمی نیست، هر چند که ممکنه مخاطب پیدا کند ولی وبلاگ برای تلنگر و تنبیه است نه مقاله و رساله لذا توی یه وبلاگ اگه هم مقاله گذاشته میشه نباید فراموش بکنیم که مخاطب برای خوندن مقاله و وقت مفصل گذاشتن اینجا نمیاد، پس رعایت قالب هر رسانه در استفاده مفید از اون ضروریه.
انصافا کلام قابل توجه بود، نکته ای که باعث نوشتن این مکالمه حتی قبل از گذاشتن بخش دوم مقاله شد، مطرح کردن با بازدید کنندگان محترم و نظر خواهی از اونها بود پس بسم الله...
نمی شود تکلیف تعیین کرد که طولانی بنویس یا کوتاه
عمیق بنویس یا رقیق
اما می شود گفت، حرفهای عمیق را جایی نمی زنند که در و پیکر ندارد و هرکس از هرجایی ممکن است بیاید و از کنارتان عبور کند
بهتر است در این مکان عمومی حرفهای عمومی هم زده شود
طولانی بودن و عمیق بودن مطالب، یعنی برای افراد خاصی می نویسی. کسانیکه به دلیل آشنایی با تو یا هر دلیل دیگر، مطالبت را تا آخر می خوانند و در دقایقش ظریف می شوند.
عیبی هم ندارد.
اما این 1068 نفری که آمده اند و رفته اند، خیلی هایشان بی نصیب مانده اند.
البته آنها هم خودشان ناراضی نیستند.
اما اگر فکر می کنی که حیف است آنها را از دست بدهی، موجز و مفید بنویس
مدل وبلاگ استاد فربهی هم بد نیست.ایشان چکیده ای از متن را در پست می گذارند و بقیه را به "ادامه مطلب" احاله می دهند