بسم الله الرحمن الرحیم
اللَّهُمَّ قَرِّبْنی فیهِ اِلى مَرْضاتِکَ
خدایا! مرا در این روز به خشنودیت نزدیک ساز
وجَنِّبْنی فیهِ مِن سَخَطِکَ و نَقماتِکَ
و از خشم و غضبت دور ساز،
و وَفِّقْنی فیهِ لِقِرآئَهِ آیاتِکَ
و برای قرائت قرآنت موفق گردان
بِرَحْمَتِکَ یا أرْحَمَ الرّاحِمین.
به حق رحمتت ای مهربانترین مهربانان عالم.
1. لفظ "اللهم" بار معنایی خاصی دارد، در کنار معنای خاص"الله" که همان خالق و اله عالمیان باشد، لحن بیان را هم دارد. یعنی با گفتن لفظ "اللهم" هم خدا را صدا می زنیم و از او توجه می طلبیم. با توجه به آیه قرآن که خدای متعال می فرماید:
(إِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ) وقتی ما خدا را صدا زده ایم، خدای متعال رو به ما می فرماید: من در نزدیکی شما هستم، و به پاسخ ندای شما را می دهم، ادب در چنین حالی اقضا می کند که تمام توجه خود را به کلام بعدی خویش معطوف کنیم.
در بند اول دعا از او می خواهیم که ما را به رضایت و خشنودی خودت نزدیک بفرما؛ این رضایت الهی قطعا با انجام واجبات و ترک محرمات الهی حاصل خواهد شد. چون آنچه که خدا از آن بیشترین رضایت را بر بندگان خویش واجب نموده است و آنچه باعث دوری از خدای تعالی می شود حرام می گردد.
نکته دیگر این است که این قرابت مکانی نیست، یعنی قرار نیست مکان فیزیکی ما تغییر کند، از طرفی هم خدای متعال که همیشه از رگ گردن به ما نزدیک تر است، پس آنچه باید تغییر کند ما هستیم، این بندگان هستند که باید حضور خدا را در دل خویش و در اعمال خود ملاحظه کنند و هیچ میزانی مثل وجدان انسان این نزدیکی را درک نخواهد کرد.
2. به قرینه توضیح بخش اول اینجا هم به زیبایی معنای خود را به دست می آورد؛ اینجا هم دعا می کنیم که ما تغییر کنیم تا سخط الهی به ما نرسد. سخط و رضایت الهی معلوم هستند و بندگان باید با نصرت الهی به اسباب پدید آمدن آنها نزدیک شوند یا از آنها دور شوند.
اسباب این سخط و رضایت هم چیزی جز ایمان و عمل صالح نیستند همانگونه که خدای متعال می فرماید:
إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی خُسْرٍ * إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ
سخط در لغت نقطه مقابل رضایت است و به معنی غضب است
نقمت از حیث لغوی به معنای عقوبت است و برای مرحله بعد از غضب است، وقتی کسی غضبناک شد و در مقام جزای کار و عقوبت بر آمد به این مرحله نقمت العمل می گویند.
3. وِفق، به معنای همراهی و یکسان سازی است و با معنای کلمه بعد از خود معنایش کامل می شود، در بند سوم وفقنی لقرائه، چنین معنا می شود که مرا موفق به قرائت بگرداند و این قرائت را به من اجازه بده و مرا همراه این آیات بگردان.
آیه به معنای نشانه است، آیه الهی، یعنی نشانه خدایی، آیت الله، یعنی نشانه و رهنمای خدا، اما هرگاه "آیه" مقارن لفظ "قرائت" می شود، آنچه معنا می دهد قرائت کلمات وحی است.
ماه رمضان که ماه بهار قرآن نامیده شده، هر آیه تلاوت نمودن مساوی است با ختم کل قرآن، ولی نباید فراموش کرد، قرائت صرفا برای ادای یکسری حروف و ایجاد اصوات نیست، بلکه برای تامل در کلمات خدای متعال و فهم آنها است...
4. رحمت به معنای لطف و احسان و لطافت است. در اینجا خدای متعال به اسم رحمتش مورد درخواست قرار گرفته، رحمتی که بهترین لطف و احسان و نرم خویی را شامل می شود.
اگر اوصاف نبی مکرم اسلام را به خاطر بیاوریم، صفت ایشان"رحمه للعالمین" می باشد، پیامبر رحمت و دوستی؛ در واقع هرگاه خدا را به اسم رحمت و مهربانی قسم می دهیم، او را به پیامبر اکرم که ظهور کامل این اسم است قسم داده ایم.
